Winterkleed je ogen nog aan op de valreep van de lente

onomwonden

strop, hangop!

afgesloten

uitgewerkt

half om

Geen poot om op te staan

Ze zijn er weer in de weer
de Tegenaria spp
de fobie kan weer beginnen
als is het kwaad bij't zien
begonnen zijn ze 
om de dooie dood 
niet te beroert 
om ons ongemoeid
in alle onschuld 
te laten voortbestaan

In het wit

Iets blauws op straat

in de weerwil lag een klein hoopje water
de grote wereld weer te geven

in een helder blauw moment
waarop ik terloops een steeg
 in liep
en
de hemel zich voor mij opende. 

Er vielen doden

hier sprong iemand een gat in het glas
er knapte iets
hoop vervloog

om door een ootje heen te halen
lijkbleek de dood
een hemelse bode

iets ontsteeg 

ging in rook 

op 

Ik reis de winter weer eens in

de kilte is bloemig

maar wordt in de schaduw
van de blinde spiegel
fraai weergegeven.

Tegenbeweging

De tuin die heeft zijn tol betaald
alles blauw in tegenlicht
weergeeft het glas
nog niet beschonken
wat tegenwicht
aan dageraad
een warmte beeld
van kunstlicht

ik zie mezelf  in gedeeld
van twee werelden staan





En men schiet,
in zijn gedachten,
het geheugen vol

Oudendijk III

Reken mij maar uit

ieder getal is cijfermatig al eens uitgedrukt
zo't verdicht in taal  bestaan
beeld ik mijn spiegelbeeld in
rimpelingen van de tijd
door wind bewogen even aangeraakt
rugnummers van een eeuwigheid

En de boer hij ploegde ooit

een afgedwaald verhaal kwam langszij
met uit de bodem opgedaalde waarheden
die gisteren zijn begaan
zeeën van ruimte waren hier in beslag genomen

Een uitgespaarde ruimte bleek een doorgeslagen skelet
een boegbeeld dat voor het verleden speelde
lag uitgestoken verloren in het gestorven gras
de dode tijd werd overwoekerd
met wat nu de waarheid was

de kuststrook had verloren
verruilde water het voor de landaanwas
in een scheef geplaatste voren ploegde
ooit de boer de zeebodem kaal
die gekooid  bewerkelijk was
in werkelijkheid doorgeslagen
een verwrongen perspectief

sluisdeuren liggen op één hoop 

opgeslagen droomt het rottend hout

een zeewering overwoekerd 

nergens tegen opgewassen 

in uitstekende stekelgewas

de niet sportieve stad

gekleurd achteruit blikken

Een wereld apart gezet

Buitenstaander

om van binnen uit te verblijven 

behoef je nooit buiten te staan

om binnen te ervaren moet je eventjes 

buiten naast jezelf  gaan

jezelf te zijn in weten zijn 

is meer dan het aanschouwen
dat je buiten jezelf om nog kunt

 bestaan
je bent buitenstaander geweest

en blijft daarna altijd buitenstaander

voor wie jezelf ooit bent geweest